عزت

لباس‌هاش نو شده بود و دست‌هاش زمختی  سابق را نداشت .کارگر پیر دور میدان رو می‌گم.همیشه لحظه گذر از میدان می دیدمش.کلنگی داشت و  گونی که وسایل کارگریش رو در اون می‌ذاشت.بعد از چند برابر شدن قیمت‌ها دیگه دور میدان ندیدمش.تا روزی که وارد مغازه شد و درخواست پول کرد.بله، به دلیل تورم 300 درصدی و رکود کارهای مربوط به ساختمان، دیگر توان اداره زندگیش رو ظاهرا نداشت و تبدیل شده بود به یک متکدی.نمیدانم حق قضاوت ندارم  اما سوالی تو ذهنم می چرخید که چرا ؟ چرا عزت نفس خودش رو زیز پا گذاشته بود.خیلی از خانواده ها از لحاظ اقتصادی چند پله سقوط کردن.داشتم فکر می‌کردم چرا ؟چرا این همه نوسان؟لابد مسابقه فوتبال بین ایران و ژاپن رو دیدین .می‌دانید اونجا نظم و برنامه‌ ریزی در مقابل احساسی گری و بی برنامه بودن پیروز شد.اقتصاد ما هم کم شبیه نیست به این فوتبال. ما باختیم به نظم  سامورایی‌ها باختیم و اقتصاد را نیز هم.چند روز پیش یکی از وزرا که اسمش رو نمی برم از اعتراض مردم در مورد قیمت ها تعجب کرده بود  و گفته بود بروید خدا رو شکر کنید این هم هست!. واقعا جای بسی شرم است فقط زمین‌های شمال ایران برای تامین گوشت و غله مردم کافی است.آخه تا کی؟  ای داد هم‌وطن، داد.