اکثر همکارای دهه هفتادی و بالاتر که دارم فاقد اعتقاد به آخرت و... هستن، شرایط الان زندگی هم واقعاً سخت شده، با یکیشون سر صحبت رو باز کردم، از اینکه نزدیک 30 سالش شده و هنوز خونه و ماشین نداره و ازدواج نکرده افسرده شده، شاید هم در مرز افسردگی باشه، از صحبتاش پی‌بردم، رگه‌هایی از کشش به خودکشی درش وجود داره، زندگی رو در صورت نبود و نرسیدن به این چیزها پوچ می‌دونه و نبودن با بودن براش فرقی نداره، خیلی زود ناامید شده و آینده‌ای روشن رو پیش روی خودش نمی‌بینه.
شعار ندادم گفتم زندگی خودته، ولی مهم برای من اینه که تا می‌تونم تلاش کنم شرمنده خودم نباشم، وقتی نمی‌شه و از توان خارجه ، دیگه نمی‌شه دیگه و مهمتر اینکه آخرت و امتحان و این چیزها رو هم پیش رو داریم و خودکشی اصلا در افکار من جایی نداره تو هم وقتی داری تلاش می‌کنی همین خوبه دیگه و توقعات و ....رو هم باید پایین آورد.
پ.ن: دوستان اعتقاد داشتن چیز خوبیه
از پوچی و بن‌بست رسیدن رهامی‌کنه
آدم رو، خداباور بودن و اعتقاد به سرای دیگه استرس و آفشتگی رو هم کم می‌کنه، نسل جدید اگه فکری برای اعتقاداتش نکنه آمار خودکشی بینشون بالا می‌ره، متاسفانه با بمباران رسانه‌ای علیه ما و این شرایط اقتصادی این تفکر ضریب داده می‌شه با این نسل‌ها اگه از دوستا و همکاراتون هستن، باهم صحبت کنید شاید در دلی ساده یکی رو از تصمیمی وحشتناک منصرف کنه...
ان‌شاءالله عاقبت همه ختم به خیر بشه.
آمین یا رب‌العالمین.
